حکمت و حكایت

#سیاهنمایی/24

سیاهی یا سیاهنمایی؟!

گفت:ویروس کرونا بیداد می‌کند.

گفتم : همۀ ما باید اقدامات احتیاطی برای پیشگیری از سرایت ویروس کرونا را به دقت انجام دهیم. با کسی دست ندهیم،روبوسی نکنیم، از ماسک استفاده کنیم، در جاهای شلوغ مثل مترو و...بیشتر مواظب باشیم و از تماس نزدیک بپرهیزیم. به‌طور مکرّر دست‌هایمان را با آب و صابون بشوییم؛ به‌ویژه بعد از تماس با فرد بیمار، یا تماس با یک حیوان یا با محیط اطراف آن‌ها و از تماس و لمس حیوانات وحشی یا اهلی چه زنده و چه مرده، خودداری کنیم.

گفت: اتّفاقاً دیروز یکی از دوستان جشن تولدش را در دامداری گرفته بود. من و 20-30نفر از دوستان هم شرکت داشتیم.هیچ کس ماسک نداشت. من با همۀ دوستان دست دادم و روبوسی کردم و بعد کلّی با دام‌های او سرگرم شدیم.ضمناً آب تمیز هم آن جا نبود تا دست هایمان را بشوییم!

گفتم»:خب،نترسیدی از دام‌ها یا دوستان واگیر کنی و مبتلا شوی؟

گفت: نه!

گفتم:چرا؟

گفت: برای این که خودم بیماری کرونا دارم!!!

گفتم: این دفعه به جای #سیاهنمایی ،روزگار همه را سیاه کردی!!

#شفیعی_مطهر

کانال رسمی‌تلگرام گاه گویه‌های مطهر

https://t.me/amotahar

کدام کُشتده تر است؟

این متن با اوضاع الانمون کاملا همخوانی داره!!
در روزگاران قدیم دو همسایه بودند که همیشه با هم نزاع و دعوا داشتند. یک روز با هم قرار گذاشتند که هر کدام دارویی بسازد و به دیگری بدهد تا یکی بمیرد و دیگری که می‌ماند لااقل در آسایش زندگی کند!

برای همین سکه‌‌‌ای به هوا انداختند و شیر و خط کردند که کدام یکی اول سم را بخورد. قرعه به نام همسایه دوم افتاد. پس همسایه اول به بازار رفت و از عطاری قوی ترین سمی‌که داشت را خرید و به همسایه اش داد تا بخورد.
همسایه دوم سم را سرکشید و به خانه اش رفت. قبلا به خدمتکارانش گفته بود حوض را برایش از آب گرم پر کنند و یک ظرف دوغ پر نمک هم آماده بگذارند کنار حوض. او همین که به خانه رسید، ظرف بزرگ دوغ را سر کشید و وارد حوض شد. کمی‌دست و پا زد و شنا کرد و هر چه خورده بود را برگرداند و پس از آن که معده اش تخلیه و تمیز شد، به اتاق رفت و تخت خوابید.
صبح روز بعد سالم بیدار شد و به سراغ همسایه اش رفت و گفت:

من جان سالم به در بردم، حالا نوبت من است که سمی‌بسازم و طبق قرار تو آن را بخوری.
او به بازار رفت و نمد بزرگی خرید و به خانه برد. خدمتکارانش را هم صدا کرد و به آن‌ها گفت که از حالا فقط کارتان این است که از صبح تا غروب این نمد را با چوب بکوبید!
همسایه اول هر روز می‌شنید که مرد همسایه که در تدارک تهیه سم است!!! از صبح تا شب مواد سم را می‌کوبد. با هر ضربه و هر صدا که می‌شنید نگرانی و ترسش بیشتر می‌شد و پیش خودش به سم مهلکی که داشتند برایش تهیه می‌کردند فکر می‌کرد. کم کم نگرانی و ترس همه‌ی وجودش را گرفت و آسایشی برایش نماند. شب‌ها ترس، خواب از چشمانش ربوده بود و روزها با هر صدایی که از خانه‌ی همسایه می‌شنید دلهره اش بیشتر می‌شد و تشویش سراسر وجودش را می‌گرفت. هر چوبی که بر نمد کوبیده می‌شد برای او ضربه‌‌‌ای بود که در نظرش سم را مهلک تر می‌کرد.
روز سوم خبر رسید که مرده است. او قبل از این که سمی‌بخورد، از ترس مرده بود!!

****************

#حکایت_بوق_سگ

پاسداری از بازارها در قدیم کاری با اهمیت و درخور توجه بود. نگهبانان بازار از ابتدای شب (دم اذان مغرب) تا هنگامه صبح (بعد از اذان صبح) موظف به نگهبانی از بازار بوده و دائم در طول بازار در حال گشت زنی بودند.
از آنجا که بازار بسیار بزرگ و امکان بازبینی همه جای آن ممکن نبود، نگهبانان، سگ‌هایی درنده و گیرنده داشتند که به «سگ بازاری» معروف بودند. این سگان غیر از مربی خود هر جنبده‌ای را مورد حمله قرار داده و پاچه می‌گرفتند.
از این رو با نزدیک شدن وقت غروب و بسته شدن درب‌های بازار و طبیعتاً ول شدن سگ‌های بازاری، نگهبانان در بوقی بزرگ که از شاخ قوچ درست می‌شد و صدایی بلند و گسترده داشت، می‌دمیدند که یعنی در حال باز کردن سگان و رها کردنشان در بازار هستیم. به این بوق که سه بار با فاصله زمانی مشخصی نواخته می‌شد «بوق سگ» می‌گفتند. افراد با شنیدن بوق سگ از بازار خارج می‌شدند.
امروزه هرگاه فردی تا دیروقت به کار مشغول باشد و یا دیر به خانه برگردد می‌گویند تا بوق سگ کار کرده یا خارج از خانه بوده است و به عنوان نمونه گفته می‌شود:«تا بوق سگ کار می‌کنم» یا «بچه که نباید تا بوق سگ بیرون از خونه باشه!» در این جمله‌ها، «بوق سگ» دلالت بر مفهوم دیر وقتی و زمان طولانی بیش از حد دارد.
@kolbeketab58

فرومایگی؛زمینه ساز خودکامگی

قصّه‌های شهر هرت/ قصّه 79

#شفیعی_مطهر

با گذشت زمان کم کم مردم شهر هرت از خواب غفلت بیدار شده و با مطالعۀ کتاب‌ها و روزنامه‌های مختلف بر سطح آگاهی خود می‌افزودند. گاه مطالبی از مردم مبنی بر لزوم پرسشگری مردم و پاسخگویی اعلی حضرت به گوش او می‌رسید و خاطر خطیر ملوکانه را مکدَّر می‌کرد.

روزی اعلی حضرت ،اعوان و انصار مفتخوار خود را جمع کرد و مسئلۀ پرروشدن مردم!! را با آنان در میان گذاشت.هردمبیل پس از تشکیل جلسۀ نیروهای ساواک ضمن سخنانی گفت:

من شنیده ام فرعون سال‌های سال خدایی کرد . غیر از حضرت موسی کسی متعرّض او نشد. این همه شاهان در کشورهای مختلف سال‌ها فعّال مایشاء بودند. چرا حالا مردم ما زبان درآورده و اعتراض می‌کنند؟ این ناشی از بی عُرضگی شماست. چرا اعتراض‌های مردمی‌را سرکوب نمی‌کنید؟ و...

پس از پایان بیانات ملوکانه وزیر اعظم خاک پای اعلی حضرت را بوسه داد و به عرض رسانید:

اعلی حضرتا! ما جان نثاران شبانه روز در خدمتیم.ولی جسارتاً به عرض برسانم راه تسلّط جائرانه بر مردم این است که آنان را تحقیر کنیم. هر چه مردم بیشتر احساس کرامت و شخصیّت کنند، کمتر زیر بار زور می‌روند. روش فرعون و همۀ شاهان قَدَرقُدرت همین شیوه بوده است. خدا می‌فرماید: فرعون مردم خود را خوار و حقیر می‌کرد تا ناگزیر او را اطاعت کنند*!

شاه پرسید: چگونه مردم را از این بیشتر تحقیر کنیم؟

وزیر پاسخ داد: باید برنامه‌هایی اجرا کنیم که مردم شبانه روز به دنبال یک لقمۀ نان بدوند! تا دیگر فرصت مطالعه و تشکیل جلسات روشنفکرانه نداشته باشند!باید کاری کنیم که هر نفر چند جا کار کند،ولی باز نتواند شکم خود و خانواده اش را سیر کند!

شاه با تغیُّر گفت: پس هر غلطی می‌کنید، زودتر! مرخّص اید!

اتّفاقاً چند روز بعد در یکی از شب‌های طولانی زمستان در شهر هرت،مردم هر چه انتظار کشیدند که پس از سحر و آمدن هکر نست،خورشید طلوع کند،هیچ خبر و اثری از طلوع خورشید دیده نشد! شب همچنان سایۀ سنگین و سیاه خود را بر صحن و سرای شهر افکنده و گویی راهی و جایی برای خورشید نگذاشته بود.

منجّمان اعلام کردند که بر اثر خورشیدگرفتگی تمام روز هوا تاریک خواهد بود؛بنابراین مردم دست از کار کشیدند و به بسترها رفتند و خوابیدند!

خورشیدگرفتگی یک روز طول کشید.پس از 36 ساعت تاریکی،سرانجام خورشید در روز بعد طلوع کرد و مردم کار خود را شروع کردند.

با توطئۀ نیروهای ساواک عدّه‌‌‌ای سودجو در شهر هرت شایع کردند که مردم در این 36 ساعت یعنی سه شب پیاپی در خوابی چون خواب اصحاب کهف بوده اند،بنابراین در این فاصله قیمت اجناس سه برابر شده و پس از جانداختن این شایعه قیمت کالاهای خود را سه برابر به مردم عرضه کردند. ولی اکثریّت مردم صادق و سادۀ شهر کوشیدند زیر بار این شایعه نروند،لذا کالاهای خود را به همان قیمت پیشین عرضه کردند. دستگاه‌های نظارتی حکومت و عوامل مزدور اعلی حضرت هردمبیل هم انگار واقعاً در خواب اصحاب کهف مانده اند! زیرا هیچ اقدامی‌ برای جلوگیری از تورُّم و افزایش قیمت‌ها نمی‌کردند!

با گذشت زمان آن‌هایی که می‌کوشیدند قیمت‌های پیشین را ثابت نگه دارند،کم کم از تعدادشان کاسته می‌شد؛زیرا با اتمام کالاهای پیشین ناگزیر بودند کالایی تازه بخرند و فروشندگان نیز کم کم تسلیم قیمت‌های جدید می‌شدند!

بتدریج روز به روز از تعداد افراد درستکار و پاکدست کاسته می‌شد.افرادی که می‌ کوشیدند گرانفروشی نکنند و تن به فرومایگی و پستی ندهند و خون مردم تنگدشت را شیشه نکنند، رو به نابودی می‌رفت.

...بدین گونه پاکدستان و درستکارانی که نمی‌خواستند با حرامخواری تن به پستی دهند، مقاومت و پایداریشان درهم شکسته شد و همۀ مردم ناگزیر استخوان‌های شان زیر بار تورُّم و تحمیل خُرد شد و همۀ مردم در منجلاب سفلگی و بی رحمی‌ فرورفتند و مردمی‌خوارشده و ذلیل با دست‌های خود برای خویش و نسل‌های پسین جهنّمی‌سوزان ساختند!

عوامل درباری هر روز از تعداد نانوایی‌ها و مراکز عرضۀ خوار و بار می‌کاستند و بر قیمت‌ها می‌افزودند تا صفوف مردم طولانی تر شود؛ در نتیجه مردم هر روزه بخش مهمّی از وقت خود را در صف‌های طولانی می‌گذراندند و اغلب بین مردم بر سر نوبت و تقلُّب در نوبت دهی جنگ و نزاع روی می‌داد و به جای این که با حکومت زورگو و خودکامه درگیر شوند،به جان همدیگر می‌افتادند!

کم کم آمار مرگ افزایش و شادی و شادمانی کاهش می‌یافت.جالب این که مردم به مرگ طبیعی می‌مردند.

در میان مردم بر سر مراوده با درباریان رقابت درمی‌گرفت و می‌کوشیدند با مزدوران درباری طرح دوستی بریزند.

درباریان می‌کوشیدند هر روز، فقط خبرهای بد را منتشر و رویدادهای مثبت و امیدبخش را سانسور کنند.

هر روز از افراد پست و فرمایه می‌خواستند در رسانه‌های گفتاری و تصویری و نیز در مقابل جمع، خاطره‌هایی را تعریف کنند که به دوستان خود خیانت کرده اند، یا آنان را فریب داده اند و با تردستی توانسته اندکلاهی بر سرشان بگذارند.

هر کس می‌توانست آدم فروشی و از مخالفان هردمبیل جاسوسی کند، جایزه می‌گرفت. خلافکاران،اختلاسگران و دزدان بزرگ نه مورد تعقیب قرار می‌گرفتند و نه مجازات می‌شدند.
اما اگر کسی از اقشار فرودست آفتابه دزدی می‌کرد، به تحمُّل مجازات‌های سختی محکوم می‌شد.

در این شرایط همه به خبرچینی و جاسوسی برای دریافت جایزه عادت کرده بودند.

بدین ترتیب عوامل رژیم هردمبیل می‌کوشیدند با انتشار خبرهای فقط منفی و نومیدکننده، امید را از بین ببرند و گردی از غم و ماتم بر سیمای جامعه بنشانند.

از طرف دیگر به علّت بی کفایتی مسئولان بسیاری از حوادث قابل پیش بینی چون سیل،زمین لرزه و تصادفات مکرّر در جاده‌ها و سقوط هواپیماها نیز بر فضای نومیدی و هراس همگانی دامن می‌زد و روحیّه همگان را تخریب می‌کرد.

با خبرچینی، جاسوسی و پنبۀ یکدیگرزدن، عزّت نفس شهروندان تخریب می‌شد و هر کس خود را انسانی پست می‌یافت.

با تعریف خیانت‌ها، اعتبار آن‌ها نزد همشهریان از بین می‌رفت.

این گونه کارهای خفّت بار برای پایان یافتن انگیزه زندگی، و مرگ‌های خاموش کافی بود و همۀ مردم زیر فشار نوعی شکنجۀ خاموش از عنصری به نام انسانیّت ، عقلانیّت و عزّت نفس فاصله می‌گرفتند و در منجلاب فساد و خیانت و بزهکاری دست و پا می‌زدند. مردم عملاً درگیر جنگی نرم علیه همدیگر شده بودند.همۀ اقوام،اقشار، پیروان مذاهب و ادیان مختلف می‌کوشیدند همدیگر را مسخره و تحقیر و متّهم کنند. نُخبگان و بزرگان علمی٬ هنری٬ ادبی و دینی کشور خود را تحقیر و وسیله خنده و تفریح کرده و بیگانگان را تکریم می‌کردند. بتدریج به این باور رسیدند که خود هیچ هویّتی و شخصیّتی ندارند و باید مرید و مقلّد بیگانگان باشند

همه از زیر کار درمی‌رفتند و توطئه و کلاهبرداری علیه همدیگر را زرنگی تلقّی می‌ کردند. راستگویان و افراد صادق را ساده لوح می‌پنداشتند و پارتی دارها و شارلاتان‌ها را موفّق و زرنگ می‌انگاشتند.

بدین ترتیب دستگاه خودکامگی هردمبیل هر روز با شگردی تازه می‌کوشید سُلطۀ جهنَّمی‌خود را بر این مردم غفلت زدۀ شهر هرت تداوم بخشد!

این شیوۀ حکومتی ادامه داشت تا این که.....

--------------------------------

*- فَاسْتَخَفَّ قَوْمَهُ فَأَطَاعُوهُ ۚ إِنَّهُمْ كَانُوا قَوْمًا فَاسِقِینَ(آیۀ54،سورۀ زُخرُف)

کانال رسمی‌تلگرام گاه گویه‌های مطهر

https://t.me/amotahar

ره توشه سالکان
توصیف زهد و پارسایی

أمیرمؤمنان على(ع)می‌فرماید:

الزُّهدُکُلُّهُ بَینَ کَلِمَتَینِ مِنَ القُرآنِ :قالَ اللهُ سُبحانَهُ:

لِکَیلا تَأسَواعَلی مافاتَکُم وَلا تَفرَحُوا بِماآتاکُم. وَمَن لَم یَأسَ عَلَی الماضی وَلَم یَفرَح بِالآتی أَخَذَالزُّهدَبِطَرَفَیهِ!:

حقیقت زهد در دو جمله از قرآن مجید خلاصه شده است ، خداوندمی‌فرماید:

تا بر آنچه از دست شما(مآل و منافع )رفته حسرت نخورید و به آنچه به شما رسیده شادمان مباشید. و دلبستگی خارج از حد نداشته باشید. بنا بر این، کسی که بر گذشته تأَسّف نخورد و به آنچه به دست آید خوشحال نباشد هر دو طرف زهد را داراست.
منظور این است که زهد به معنی فقر و ناداری نیست، بلکه حقیقت زهد به این است که انسان دلبستگی زیاد به أمور مادّی نداشته باشد، بدیهی است دلبستگی زیاد به مادّیّات سرچشمه انواع رذائل اخلاقی است.
(نهج البلاغه حکمت ۴۳۹)(۸)

دین،دکان نیست!

تاریخ، محمّدبن منکدر را از حافظان قرآن و از بزرگان عصر خود می‌شناساند.

او می‌گوید: ظهر یک روز گرم تابستانی، گذرم به محلّی افتاد که در آن امام محمّدباقر (ع) را دیدار کردم. با خود گفتم :

سبحان الله ! او بزرگ قریش است و در چنین ساعتی در طلب دنیا خود را خسته کرده است. بروم و او را موعظه کنم.

به او گفتم:

«خدا تو را اصلاح کند ! آیا مرد بزرگی از قریش در چنین ساعتی، با چنین حالی طلب دنیا می‌کند، اگر در چنین حالتی مرگت فرا رسد، چه خواهی کرد؟»

امام فرمود: «اگر در این حال، مرگ مرا دریابد، مشغول طاعتی از طاعت‌های خدا هستم؛ زیرا خویش را به این وسیله از تو و دیگر مردم بی نیاز می‌کنم. هنگامی‌از مرگ می‌ترسیدم که در حال معصیت خدا می‌بودم، و مرگ مرا در حال گناه می‌یافت.»

محمدبن منکدر می‌گوید که به او گفتم:

راست می‌گویی، خدا تو را رحمت کند. می‌خواستم تو را پند دهم، تو مرا موعظه کردی.

امام محمّد باقر (ع) کار می‌کرد و به دنیا توجه داشت نه بدان معنا که آن را اصالت دهد و درآمد دنیا را هدف خود پندارد. کار برای او وسیله‌‌‌ای برای تأمین معاش و حفظ آبرو بود و می‌فرمود:

«کسی که برای آسایش خانواده تلاش می‌کند، مانند جهاد در راه خداست.»

این گونه کار و آن برداشت از دنیا، درسی برای همه کسانی است که می‌خواهند زندگی اسلامی‌داشته باشند.

این گونه کارکردن امام محمّدباقر(ع) برای معیشت و گذران زندگی و سربارنبودن برای جامعه به بهانه تبلیغ دین،می‌تواند سرمشقی باشد برای همه کسانی که به نام تبلیغ دین،نان دین را می‌خورند و خود را سربار جامعه کرده اند!

***********

فرخنده زادروز حضرت امام محمّد باقر(ع) را به همۀ انسان‌های فکور و فضیلت خواه تبریک می‌گویم.

#شفیعی_مطهر

کانال رسمی‌تلگرام گاه گویه‌های مطهر

https://t.me/amotahar

ماهی گیر باهوش

روزی بود، روزگاری بود. در زمان خسرو پرویز ، یکی از پادشاهان سلسله‌ی ساسانیان مرد ماهی گیری بود که زندگی اش را از راه ماهی گیری اداره می‌کرد. او همیشه به دریا می‌رفت و با تور ماهی گیری اش ماهی می‌گرفت و آن‌ها را به شهر می‌برد و می‌فروخت و از پولش خرج زندگی خود را تامین می‌کرد.

روزی از روز‌ها، شانس در خانه مرد ماهی گیر را زد. آن روز در تور مرد ماهی گیر ماهی بسیار بزرگی افتاد. ماهی آنقدر بزرگ بود که هم قد خود ماهی گیر بود. او در عمرش چنین ماهی بزرگی صید نکرده بود. ماهی گیر آن ماهی را بلافاصله به خانه برد و در این فکر بود که با ماهی چه کار کند. همسر مرد ماهیگیر با دیدن آن ماهی بزرگ به شوهرش گفت:

بهترین کار این است که ماهی را به عنوان پیشکش به قصر خسرو پرویز ببری تا پادشاه در عوض این هدیه پول خوبی به تو بدهد. چون در غیر این صورت تو هر چقدر هم زرنگ باشی، فقط به چند سکه می‌توانی آن را بفروشی اما وقتی آن را به پادشاه بدهی، او چندین برابر قیمت ماهی به تو انعام خواهد داد.

مرد بعد از شندین حرف‌های همسرش فکر او را پسندید و تصمیم گرفت به قصر خسرو پرویز برود و ماهی را به به عنوان پیشکش تقدیم پادشاه کند. او غروب همان روز به سوی قصر رفت و از ماموران اجازه گرفت تا برای هدیه اش پیش پادشاه برود.

مرد ماهی گیر وقتی وارد قصر شد و چشمش به خسرو پرویز افتاد تعظیم کرد و گفت: ‌‌‌ای پادشاه بزرگ من ماهی گیر پیری هستم که زندگی ام را از راه ماهی گیری اداره می‌کنم. امروز بعد از چندین سال، یک ماهی بزرگ صید کردم که تا حالا مثل آن را صید نکرده بودم. با خود تصمیم گرفتم این ماهی بزرگ را که بهترین ماهی‌‌‌ای است که تا حالا صید کرده ام، برای شما هدیه بیاورم و به شما تقدیم کنم.

خسرو پرویز که از دست و دل بازی ماهی گیر بسیار خوشش آمده بود، دستور داد دست‌های ماهی گیر را تا جایی که جا دارد از سکه‌های طلا پر کنند. پیر مرد ماهی گیر از شادی در پوست خود نمی‌گنجید. او سکه‌ها را گرفت و از پادشاه تشکر کرد و به طرف درب خروجی حرکت کرد. همسر خسرو پرویز که زن خسیسی بود، به شوهرش گفت:

این چه کاری بود که کردی؟ این همه سکه را به خاطر یک ماهی به مرد ماهی گیر دادی؟ فقط کافی بود که همان قیمت را به ماهی گیر بدهی نه این که صد برابر قیمت آن را به او ببخشی.

خسرو پرویز به همسرش گفت:

آن مرد با خوشحالی و امید بهترین ماهی‌‌‌ای که در تمام طول عمرش صید کرده بود، برای من آورد آن وقت من چگونه می‌توانم این محبتش را بدون پاسخ بگذادم؟

شیرین گفت: الان کاری می‌کنم که سکه‌ها را از او بگیرم و با یک بهانه آن‌ها را دوباره به خزانه برگردانم.

ماهی گیر کم کم داشت از قصر خارج می‌شد که ناگهان همسر خسرو پرویز فریاد زد:‌‌‌ای ماهی گیر پیر، بایست. از تو سوالی دارم، آبا این ماهی که تو برای پادشاه گرفتی نر است یا ماده؟

پیر مرد که خیلی باهوش بود فهمید که همسر خسرو پرویز قصد دارد با بهانه‌‌‌ای سکه‌های طلا را از چنگش خارج کند. او با خود گفت:

من باید جواب قانع کننده‌‌‌ای به همسر خسرو پرویز بدهم تا او این سکه‌ها را از چنگم خارج نکند .

او بعد از کمی‌فکر کردن به همسر پادشاه گفت:

این ماهی نه نر است و نه ماده بلکه یک ماهی خنثی است.

خسرو پرویز از جواب هوشمندانه مرد ماهی گیر خندید و به عقل او آفرین گفت. سپس دستور داد به اندازه همان سکه‌های قبلی به او سکه بدهند. پیر مرد کیسه‌‌‌ای از جیب خود در آورد و تمام سکه‌ها را درون آن ریخت و سپس کیسه را در جیبش گذاشت و به راه افتاد. وقتی که چند قدمی‌رفت، یک سکه به زمین افتاد. پیر مرد چند قدم به عقب برگشت و آن سکه را هم برداشت و در کیسه اش گذاشت. شیرین، همسر خسرو پرویز که از دیدن این صحنه ناراحت شده بود، تصمیم گرفت با این بهانه تمام سکه‌ها را از آن پیر مرد بگیرد. با صدای بلند گفت:

ای پیر مرد، خجالت نمی‌کشی که با داشتن این همه سکه چشمت به دنبال آن یک سکه است؟ حالا معلوم شد که چقدر خسیس و پست طبع هستی باید تمام سکه‌ها را پس بدهی تا بفهمی‌که در دربار پادشاه برای انسان‌های خسیس و کم مایه جایی وجود ندارد.

پیر مرد که عاقل تر از این حرف‌ها بود، رو به همسر خسرو پرویز کرد و گفت:

ای بانو، تو اشتباه فکر می‌کنی. من نه خسیسم و نه پست طبع. من آن یک سکه را به خاطر حفظ احترام پادشاه بزرگ برداشتم.

شیرین با تعجب پرسید: منظورت از این حرف چیست؟

پیر مرد لبخند زنان به ملکه و دیگران گفت:

من این کار را به خاطر حفظ احترام پادشاه و بی ادبی نکردن به محضر ایشان انجام دادم. خودتان خوب می‌دانید که نام پادشاه عزیز بر روی تمام این سکه‌ها حک شده است. وقتی آن سکه بر روی زمین افتاد، ترسیدم که اگر روی زمین باقی بماند، شخصی خواسته یا ناخواسته پا روی آن بگذارد و این کار توهین بزرگی به خسرو پرویز پادشاه بزرگ ایران به حساب می‌آید.

خسرو پرویز از این جواب زیبای پیر مرد ماهی گیر حسابی کیف کرده بود، دستور داد کیسه‌ی طلا‌های مرد ماهی گیر را پر از سکه‌های طلا کنند. آن مرد ماهیگیر در حالی قصر خسرو پرویز را ترک کرد که چند صد سکه طلا در کیسه داشت و شیرین همسر خسیس پادشاه این ماجرا را حیرت زده نگاه کرد.

منبع: کتاب هفت اورنگ

گرد آورنده: رحمت الله رضایی

#سیاهنمایی/23

هر کسی کار خودش را انجام می‌دهد!

گفت: سرانجام من هم ناگزیر برای پیشگیری از ابتلا به کرونا،ماسک خریدم.

گفتم: فیلتر هم دارد؟

گفت: بله،هم فیلتر دارد و هم فیلترشکن!!

گفتم:‌‌‌ای بابا! مگر ماسک صورت، سایت اینرنتی فیلترشده است که با فیلترشکن باز شود؟

گفت: من این چیزها سرم نمی‌شود.فقط می‌دانم در ایران هر چیز فیلتر باشد،فیلترشکن هم لازم دارد.

گفتم: چطور فهمیدی ماسک تو فیلترشکن هم دارد؟!!

گفت: وقتی فروشنده برایم توضیح داد که ماسک من فیلتر دارد،فوراً گفتم پس فیلترشکن آن را هم برایم بیاور!

گفتم: خب! به تو نخندید؟

گفت: چرا،اول با تعجُّب کمی‌خندید! ولی فوراً رفت پشت قفسه‌ها و پس از مدّتی با ورق کاغذی کوچک برگشت و کاغذ را به من داد و گفت:

بگیر،این هم فیلترشکن! فقط وقتی رفتی خانه آن را بخوان!

وقتی رفتم خانه باز کردم و دیدم نوشته:

بندۀ خدا! تو فکر کردی این فیلتر می‌تواند جلوی ویروس به این ریزی را بگیرد؟!این فیلتر ،خودش فیلترشکن هم هست!

آن وقت من یاد سایت‌ها و شبکه‌های فیلترشده افتادم،که مسئولان با صرف میلیاردها از جیب ما مردم آن‌ها را فیلتر می‌کنند.سپس ما مردم باز از جیب خود با صرف میلیاردها از باندهای تولیدکننده فیلترشکن،فیلترشکن می‌خریم!

گفتم:این کار، عاقلانه است که مردم هم هزینۀ، فیلترکردن را بدهند و هم فیلترشکن را؟!

گفت: لابد هر کسی کار خودش را می‌کند! کارهای دیگران ربطی به او ندارد!

می گویند سه گروه کارگر بودند. گروه اول کانال می‌کندند.گروه دوم لولۀ آب در آن می‌خوابانیدند و گروه سوم کانال ‌ها را پُرمی‌کردند. یک روز گروه دوم به علّتی نیامدند. گروه اول کانال‌ها را می‌کندند و گروه سوم پُر می‌کردند! به آنان گفتند:

چرا این کار بیهوده را انجام می‌دهید؟

پاسخ دادند: هر گروهی کار خود را انجام می‌دهد. کارهای دیگران ربطی به ما ندارد!!

گفتم: باز هم #سیاهنمایی کردی؟!

#شفیعی_مطهر

کانال رسمی‌تلگرام گاه گویه‌های مطهر

https://t.me/amotahar

به فکر دیگران بودن!

مادر: پرویز، هیچ خجالت نکشیدی کیک به این بزرگی رو تنهایی خوردی و هیچ به فکر برادر کوچولویت نبودی؟!

پرویز: چرا مامان من به فکر برادر کوچولویم بودم که مبادا سر برسد!

-----------------------

شیوۀ بیهوشی!

پرستار به آقای جراح: آقای دکتر، این مریض را به چه وسیله‌‌‌ای بیهوش کنیم؟

دکتر: هزینه جراحی را زیر گوشش اعلام کنید، خودش بیهوش می‌شود!

---------------------------

در عالم دکتر ھا

دکتر اولی: تو چرا میون این همه رشته‌های پزشکی رفتی متخصص پوست شدی؟

دکتر دومی: به سه دلیل: اول این که هیچ مریض پوستی نصف شب آدم رو از خواب بیدار نمی‌کند.

دوم این که هیچ بیمار پوستی از این مرض نمی‌میره.

سوم و مهم تر از همه این که هیچ مریض پوستی هم خوب نمی‌شه!!

خوشمزگی

صدای زنگ آمد. از پشت پنجره آپارتمان، در کوچه «پهبادی» را دیدم که چیزی در چنگ دارد. سریع خودم را رساندم. نامه‌‌‌ای آورده بود. موقع رفتن چنگکش را به سوی سرش برد و به سمتم رها کرد. فهمیدم برایم بوسه نثار کرد. چه حالی داد! ظاهرا می‌خواست نامه سایر همسایه‌ها را بدهد و برای رفتن عجله داشت. حیف شد فرصت نداشت چند کلمه گپ و گفتی داشته باشیم

....

دیروز چند تماس داشتم که برایم پیشنهاد کار داشتند. از کار قبلی که مرتبط با تخصصم هم بود خسته شدم، چون یکنواخت شد و اصلا نمی‌دانم این‌ها از کجا فهمیدند که من شغل می‌خواهم. به همه یک پاسخ دادم:

شرایط حقوق، مزایا و امتیازات شغلی را برایم ایمیل کنید تا سر فرصت ببینم و آن وقت شاید از میانتان یکی را برگزیدم.

.......

دوستم بالاخره دختر محبوبش را برای زندگی مشترک راضی کرد.

گفتم :چه کاری از من بر می‌آید تا زودتر به هم برسید؟

گفت: خانواده دختر می‌گویند خیلی تقیّد به این سنّت‌های غلط و دست و پا گیر ندارند. یک عقدکی خودتان بین هم بخوانید و بروید زندگی کنید.

..

از زندان خبر دادند که داداشم آزاد شده است. به استقبالش رفتیم. در بازگشت از شرایط خوب آنجا می‌گفت. از این که به سرعت به همه رسیدگی می‌شود؛ جای افراد مناسب است. همه وکیل دارند، امکانات نسبی در اختیار است، احضار غیر قانونی ندارند. شکنجه به هیچ شکلش وجود ندارد. ماموران از اعتراف گیری اجباری گریزانند. حتی اخیراً در یک مورد اشتباهی رخ داد که مسئولان زندان از آن فرد عذرخواهی نموده و با احترام آزادش نموده و حتی به منزلش رساندند. فهمیدم دارند به وعده عدالت قضایی عمل می‌کنند.

..

ناگاه از خواب پریدم. کمی‌در بستر نشستم و آن لحظات را مرور کردم. فکر کردم چرا باید این رویاهای وحشتناک را ببینم. با خودم عهد کردم زین پس شب‌ها آبگوشت نخورم و....