حکمت و حكایت

ره توشه سالکان
توصیف زهد و پارسایی

أمیرمؤمنان على(ع)می‌فرماید:

الزُّهدُکُلُّهُ بَینَ کَلِمَتَینِ مِنَ القُرآنِ :قالَ اللهُ سُبحانَهُ:

لِکَیلا تَأسَواعَلی مافاتَکُم وَلا تَفرَحُوا بِماآتاکُم. وَمَن لَم یَأسَ عَلَی الماضی وَلَم یَفرَح بِالآتی أَخَذَالزُّهدَبِطَرَفَیهِ!:

حقیقت زهد در دو جمله از قرآن مجید خلاصه شده است ، خداوندمی‌فرماید:

تا بر آنچه از دست شما(مآل و منافع )رفته حسرت نخورید و به آنچه به شما رسیده شادمان مباشید. و دلبستگی خارج از حد نداشته باشید. بنا بر این، کسی که بر گذشته تأَسّف نخورد و به آنچه به دست آید خوشحال نباشد هر دو طرف زهد را داراست.
منظور این است که زهد به معنی فقر و ناداری نیست، بلکه حقیقت زهد به این است که انسان دلبستگی زیاد به أمور مادّی نداشته باشد، بدیهی است دلبستگی زیاد به مادّیّات سرچشمه انواع رذائل اخلاقی است.
(نهج البلاغه حکمت ۴۳۹)(۸)